Odmowa ścigania sędziów łamiących prawo uprawomocniona przez sąd

18 wrz 2021 21:34

Równo 3 miesiące temu Sąd Rejonowy w Wołominie negatywnie rozpatrzył zażalenie na brak śledztwa w sprawie sędziów łamiących prawo (m. in. co do postępowań karnych). Poniżej prezentacja tego postanowienia oraz skrótowe omówienie sprawy pozwalające rozpoznać w pracy tego kolejnego już sądu spaczenie polityczne i osłanianie przed odpowiedzialnością.

Postanowienie sądu wołomińskiego

Sprawę odmowy obsłużenia zawiadomienia Piotra Niżyńskiego do prokuratury prezentowaliśmy w artykule "Prokuratura Rejonowa nie chce ścigać sędziów łamiących prawo". Autorem była osoba często prześladowana z przyczyn politycznych na tle przestępczości podsłuchowej za sprawą, podobno, kontaktów telewizja-papież-premier (przy czym pod pojęciem "telewizja" nie należy tu rozumieć żadnego oficjalnego zakładu pracy, a przestępczą komórkę podsłuchową zlokalizowaną najprawdopodobniej w warszawskim bloku i obsługującą zdalnie supernowoczesny radar podsłuchowy, prawdopodobnie amerykańskiej produkcji i związany z tzw. projektem "Echelon"). Więcej na temat postaci Niżyńskiego oraz bardzo długiej tradycji związanego z nim spisku religijno-politycznego można poczytać na blogu tej osoby, który łatwo znaleźć w Internecie.

Zlekceważone w prokuraturze zawiadomienie przeciwko złym sędziom

Ponieważ Piotr Niżyński nie mógł doprosić się w prokuraturze ani sądzie wszczęcia dochodzenia przeciwko dworcowi kolejowemu, który chciał nielegalnie przetwarzać jego dane osobowe i co najmniej raz nawet okazał robienie tego, to przy tej okazji złożone zostało zawiadomienie do prokuratury skierowane w pierwszej kolejności przeciwko sędziemu, który w pośpiechu do odmowy wszczęcia śledztwa naruszył zasadę, że nie interpretuje się prawa europejskiego w sposób ostateczny na szczeblu krajowym (tzn. sąd, który w ostateczny sposób rozstrzyga w jakimś postępowaniu, nie może tego robić), lecz należy konsultować jego interpretację z Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, chyba że istnieją gotowe precedensy albo sprawa jest kompletnie oczywista i nie sposób racjonalnie wywieść żadnych 2 możliwych argumentacji (tzw. wyjątki acte éclairé i acte clair – skojarzenia z klerem, powstające za sprawą brzmienia tych słów, przygotowano tu zapewne nieprzypadkowo). W tym jednak przypadku po stronie sądu nie udowodniono i nie powołano się na żadne podstawy do zastosowania tych wyjątków prawnych, a całą kluczową kwestię interpretacji prawa materialnego w 3- czy 4-stronicowym uzasadnieniu sędziowskim (które tutaj pokazywaliśmy) zbyto półsłówkami i nie rozważano jej, wbrew temu, o czym było zażalenie. Wyglądało to jak ewidentne lekceważenie autora zażalenia w trosce o to tylko, by "lać dużo wody" dookoła tematów, ale jednak wyraźnie z zupełnym bezczelnym pominięciem tematów zażalenia (np. relacjonując bezsporny stan faktyczny lub opowiadając o naukach prawnych) i by koniec końców ogłosić przegraną Niżyńskiego. Zgłoszony prokuraturze sąd zlekceważył zatem art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (akapit III), gdyż miał w nosie problem materialnoprawny i rozstrzygnął go sobie bezpodstawnie po cichu "pod stołem" (por. też nr ww. przepisu z art. 267 k.k. – to z kolei dziwnym trafem nr przepisu penalizującego nielegalne podsłuchy, natomiast dla porównania data urodzin Niżyńskiego przypada na 268 dzień roku, co zapewne ma sugerować, że w ogóle "urodził się przez wzgląd na podsłuch").

Dodatkowo, Niżyński zawarł na końcu swego rozważanego tutaj zawiadomienia taki oto bardzo ważny i znamienny dopisek:

"Zażalenie było tak wyraziście napisane, że uczciwie działający sędzia z pewnością nie popełniłby takich błędów. Z uwagi na to moim zdaniem doszło do niedopełnienia obowiązków i przekroczenia uprawnień przez tego sędziego, popełnionego w ramach grupy przestępczej, co zasługuje na skierowanie w tej sprawie aktu oskarżenia po uprzednim uchyleniu immunitetu. O grupie przestępczej wnoszę stąd, że moje zawiadomienia o przestępstwach praktycznie zawsze tak kończą i sądy zawsze orzekają nonsensownie i wbrew jednoznacznym dowodom (patrz np. sprawa PR 3 Ds. 267.2017 PR W-wa-Ochota, ale też mogę podać mnóstwo innych).*

*) Podobno korumpowanie sędziów odbywa się tak, że [...]"

Dla normalnej prokuratury i sądu byłby to znak, że postępowanie powinno nie tyle wykluczyć lub potwierdzić jedno zaledwie przestępstwo, mianowicie to u sędziego Sądu Rejonowego w Legionowie, lecz że powinno ono zmierzać do ustalenia, czy istnieje jakieś szersze zjawisko politycznego sługusostwa sędziów i przekraczania w tym celu ram prawnych, czyli orzekania przeciwnie niż by należało – w dodatku najwyraźniej zjawisko powszechnie szanowane i nie mające raczej wrogów w sądach czy wśród mediów, co bardzo źle świadczy o wrażliwości na sprawiedliwość i niesprawiedliwość.

Ściganie przestępczości zorganizowanej, w tym także decydowanie o wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania, niewątpliwie należy do kompetencji Prokuratury Krajowej, a nie niższych prokuratur (patrz np. art. 19 § 2 i 17 § 2 ustawy Prawo o prokuraturze), tym niemniej sprawę przekazano na najniższy możliwy szczebel (jak najdalej od premiera i PiS-u), czyli do prokuratury rejonowej, tam zaś została natychmiast zamknięta bez wszczynania śledztwa przeciwko choćby jednemu tylko sędziemu i bez przesłuchania zawiadamiającego lub wezwania go do uzupełnienia swego pisma o detale (są to możliwości przewidziane w art. 307 k.p.k.). Pokazuje to polityczny charakter tej sprawy, wolę szybkiego przysłużenia się mocodawcom.

W dotyczącym tego braku ścigania sędziów zażaleniu, które przedstawialiśmy w artykule "Prokuratura Rejonowa nie chce ścigać sędziów łamiących prawo" (ilustracje od nr. 3 począwszy) i na które odpowiedzią jest prezentowane tutaj stanowisko sądu, Niżyński podniósł wiele spraw, z których każda wg prawa wystarcza do uchylenia takiego postanowienia prokuratury – kolejno:

• że postanowienie prokuratury nie zawiera sensownego uzasadnienia, które rozprawiałoby się z problemami i argumentami zgłoszonymi przez skarżącego (a porównaj art. 425 § 2 k.p.k.: "Przedmiotem zaskarżenia może być również samo uzasadnienie orzeczenia");
• że sprawę obsłużono w prokuraturze rejonowej, gdy tymczasem właściwa w sprawach przestępczości zorganizowanej jest Prokuratura Krajowa;
• że brakuje rozstrzygnięcia co do śledztwa w kierunku istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, tj. występowania przestępstw udziału w takiej grupie (a porównaj art. 425 § 2 k.p.k.: "Można także zaskarżyć brak określonego rozstrzygnięcia");
• że orzeczono brak śledztwa, mimo że nie ustalono w sposób intelektualnie uzasadniony faktów co do rzekomego braku bezprawnego pochodzenia postanowienia z dn. 9.10.2020 r., którego dotyczyło zawiadomienie, ani nawet legalności tego postanowienia (pozostały w obu tych tematach 2 opcje – nie rozprawiono się z którąkolwiek z nich),

  "zaś brak prowadzenia sprawy mimo nieustalenia ww. rzeczy i w warunkach (...) [uzasadnionej przez zawiadamiającego] bardzo poważnej nietrafności tego sądowego rozstrzygnięcia oraz pustki intelektualnej w uzasadnieniu w punkcie, w którym pojawia się jego kluczowa sporna teza, połączonej ze zgłoszeniem przez zawiadamiającego, że co rusz sądy w jego sprawach łamią prawo (...), jest nie do pogodzenia z dyrektywą efektywnego ścigania przestępstw (art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k.) oraz obowiązkami organu procesowego"
  

  (czyli innymi słowy zarzut dotyczył tu tego, że prokuratura nie wykluczyła w sposób intelektualnie uzasadniony możliwości przestępstwa i możliwości efektywnego zajmowania się ściganiem go – i nie wiadomo, skąd i jak w świetle zawiadomienia miałoby być jasne, że takiej przestępczości nie ma i że zawiadamiającemu coś się źle wydaje – no, chyba że chodzi tu o przekonania polityczne prokuratora, ale przecież w demokracji organy ścigania i wymiar sprawiedliwości raczej nie powinny w dziedzinie kontrolowania życia społecznego składać się z "ludzi silnych przekonań", ideologicznie zaślepionych wiarą w to, że "wszystko jest dobrze, bo póki co jeszcze moja ulubiona telewizja czy Gazeta Wyborcza nie donosi, że jest źle"; w dziedzinie tego, czy w życiu publicznym i życiu społecznym dzieje się dobrze, czy źle, organy ścigania w oczywisty sposób powinny być sceptyczne, ponieważ możliwe, realne, dające się wdrożyć a przy tym przecież nie wykluczone w żaden dowodowy sposób są różnego rodzaju spiski, zaś także i w warunkach takich różnych szerokich spisków – problemów strukturalnych w państwie, a zarazem powszechnie przemilczanych – przestępstwo popełnione musi być zarazem przestępstwem ściganym: jest to obowiązek z prawa wynikający);
• zarzut naruszenia polskiej Ustawy o ochronie danych osobowych: że prokuratura uważa sobie po cichu, że zgłoszone jej postanowienie sądu jest "słuszne", lekceważąc przy tym wynikający z prawa obowiązek ochrony (równej ochrony prawnej) osób pokrzywdzonych na punkcie ich prawa do ochrony danych osobowych przed arbitralnym ich przetwarzaniem, od czego się wykręcano we wspomnianej sprawie dworca kolejowego;
• zarzut błędnych poglądów na temat art. 231 k.k. (przepis penalizujący przekroczenie uprawnień) polegających na tym, że w prokuraturze nie dostrzega się w niezasadnym i pomijającym Trybunał Sprawiedliwości UE przesądzeniu sprawy przez polski sąd naruszenia Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i tym samym przekroczenia uprawnień. Poprawne stanowisko było zaprezentowane w zażaleniu (patrz odnośny artykuł, ilustracje od nru 6).

Argumenty te zostały skierowane do sądu karnego w formie zażalenia zmierzającego do zrewidowania decyzji prokuratury i uchylenia postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa.

Stanowisko sądu

Omawiana tutaj sprawa trafiła do sądu w Wołominie, który nie jest właściwy w takich sprawach (obsługuje inne tereny), po tym, jak m. in. wszyscy sędziowie karni Sądu Rejonowego w Legionowie wykluczyli się od rozpoznania zażalenia z uwagi na powiązania zawodowe i towarzyskie z sędzią, którego ona dotyczyła.

Odpowiedź sądu jak widać sprowadza się jedynie do obraźliwych dla autora pomówień czy raczej sugestii, jakoby jego zawiadomienie nie zawierało nic merytorycznego, nic w ogóle poza "niezadowoleniem" z decyzji sądowej (czyli okazywaniem względem niej jakiejś dowolnej lub nawet żaledwie emocjonalnej wrogości).

Nie zostało uzasadnione, dlaczego zgłoszona Prokuraturze Krajowej sprawa tego typu musiała pozostać bez wnikliwości i bez śledztwa, co grozi sytuacją, że przestępstwa polityczne w sądzie faktycznie mają miejsce, ale się je osłania i ich nie ściga. Czytelnikom, którzy pofatygują się przejrzeć inne nasze liczne artykuły z działu "Z najwyższej półki" / "Państwo bezprawia", niewątpliwie wyda się to najsensowniejsze wytłumaczenie, zwłaszcza na tle dodatkowych danych prezentowanych przez blog Piotra Niżyńskiego oraz przez nasze artykuły o rozliczeniach podatkowych sądów:

• Po 2,5 miesiąca sąd dla W-wy-Mokotowa wciąż nie mówi jasno o wpłaconym podatku. Padła odpowiedź wymijająca
• Dodają łapówki do pensji? Kolejny sąd nie chce pokazać, że zapłacił PIT
• Kolejne sądy mają w nosie Prawo prasowe, Konstytucję — nie pokażą w NBP wypłat
• Co jest nie w porządku z nowym postanowieniem Sądu Najwyższego – tekst poprzedzający nagłówek "Ślady spisku politycznego i starożytnego", drugi akapit od końca, mniej więcej w połowie.

Wymowne były też zwłaszcza wypowiedzi dyrektorki Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa, przed którym notabene Niżyński miał odpowiadać z wybrakowanego formalnie aktu oskarżenia (jego wadą formalną było zupełne niesprecyzowanie sposobu popełnienia czynu), a prezes sądu nazwiskiem Pąsik się pod tym oficjalnie podpisała sugerując sędziom skazanie wyrokiem nakazowym (zauważmy, że dyrektor to ten z głównych kierowników sądu, który odpowiada za jego stosunki majątkowe, a zatem także m. in. za kwestię podatku). Oto te słowa z gabinetu dyrektora, w ramach rozmowy z Piotrem Niżyńskim o problemie budowlanym i sprawie torturowania go dźwiękiem przez sale i korytarze sądowe:

"Ale... to polityka; to tu jest rząd. Nie wzięli się za nas, to bój się sprawy!..."

(fragment nagrania zaprezentowanego na forum bloga Piotra Niżyńskiego).

Naruszenie obowiązku sporządzenia rzetelnego uzasadnienia

Zauważyć należy, że wprawdzie art. 100 § 6 k.p.k. nie określa, co powinno się znaleźć w uzasadnieniu postanowienia, a jedynie narzuca, by ono istniało, tym niemniej wykładnia celowościowa tego przepisu jednoznacznie prowadzi do wniosku, że powinno ono rozprawić się z argumentami skarżącego i wykazać, dlaczego sporne kwestie zostały rozstrzygnięte w ten a nie inny sposób. Po to właśnie jest "uzasadnienie" (a na tym tle dla porównania np. relacjonowanie stanu faktycznego, który od początku był bezsporny, praktycznie nic nie daje – jest jedynie utartym standardem stylistycznym i prawnym). Niedopuszczalne jest zatem rozstrzyganie kluczowej kwestii spornej zdawkowo, w połowie zdania rzucając rozstrzygnięcie bez uzasadnienia, na zasadzie dowolności (porównaj też orzecznictwo TK: np. w wyroku SK 68/06 i cytowanych tam wcześniejszych – "minimalne wymogi w zakresie rzetelnej procedury wyznacza z jednej strony [...], z drugiej zaś - zakaz arbitralnego działania sądu"; wynika stąd, że rzetelnie skonstruowany kodeks postępowania zapewnia, iż sąd działa w oparciu o przesłanki prawne, dowody oraz prawidłowe rozumowanie, nie zaś na zasadzie dowolności). Przykładowo, brak ustosunkowania się do argumentów skarżącego (odnośnie do spornych kwestii), pominięcie jego polemiki, a zamiast tego jedynie dowolne postawienie tezy o jego porażce w jakiejś kwestii, jest zgodnie z utartą linią orzecznictwa Sądu Najwyższego podstawą do podniesienia zarzutu naruszenia art. 433 k.p.k. (nierozpoznanie sprawy w granicach wniesionego środka odwoławczego), co niemalże automatycznie prowadzi do uchylenia takiego orzeczenia w drodze kasacji (patrz np. jeden z takich wyroków Sądu Najwyższego o sygn. III KK 205/15). (Dotyczy to oczywiście tylko orzeczeń zaskarżalnych; tutaj zaś postanowienie sądu rejonowego jest ostateczne i nawet organ uprzywilejowany w rodzaju RPO obecnie nie miałby prawa go zaskarżyć kasacją.) Jak czytamy w artykule prok. Wincentego Grzeszczyka w miesięczniku Prokuratura i Prawo nr 6/2008,

"Wadliwa jest praktyka polegająca na tym, że ustosunkowanie się przez sąd odwoławczy do zarzutów i argumentów zawartych w apelacji stanowi jedynie marginalną część uzasadnienia [przypis: Wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r. – V KK 106/02, LEX nr 74453]. Tym bardziej rażącym naruszeniem art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k. jest – zdaniem Sądu Najwyższego – sytuacja, gdy »uzasadnienie [...] nie zawiera ani rozważań odnoszących się do wniosków i zarzutów wskazanych w apelacji obrońcy, ani nie podaje, czym kierował się sąd wydając orzeczenie i dlaczego uznał za niezasadne zarzuty i wnioski apelacji. Uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego, poza częścią sprawozdawczą, zawiera 4 (cztery) zdania odnoszące się do kwestii podnoszonych w apelacji. Oczywiście nie ilość zdań jest decydująca w procesie kontroli instancyjnej orzeczenia, a ich zawartość merytoryczna. Jednakże, dokonując analizy treści uzasadnienia, nie sposób znaleźć w nim elementów wymaganych przepisami postępowania karnego. Skarga apelacyjna podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz dokonania przez sąd pierwszej instancji dowolnej oceny dowodów. Na poparcie tych zarzutów przedstawia szereg szczegółowych i konkretnych argumentów zawartych w uzasadnieniu tego środka odwoławczego. Do żadnego z tych zarzutów sąd odwoławczy nie odniósł się w sposób prawidłowy, ograniczając się do lakonicznych, powierzchownych i ogólnikowych stwierdzeń [przypis: Wyrok SN z dnia 6 lipca 2006 r. – WK 9/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 1375]«."

Oczywiste więc, że uzasadnienia postanowień wydanych wskutek środka zaskarżenia muszą pozostawać w łączności z tym, co zarzucał skarżący, i muszą prezentować rozważenie jego argumentów i ustosunkowanie się do nich. Z podobnych względów Trybunał Konstytucyjny za niedopuszczalne, w świetle prawa do sądu, uznał istnienie nie uzasadnianych postanowień Sądu Najwyższego np. w przedmiocie odrzucenia kasacji (wyrok TK z 30.5.2007 r., SK 68/06).

W tym przypadku pominięto i zlekceważono kluczowy fragment zażalenia zawierający uzasadnienia końcowego zarzutu (patrz odnośny artykuł informujący o stanowisku prokuratury, ilustracje od nru 6).

Z zaprezentowanych wyżej standardów wynika, że rozważana przez sąd ewentualna “alternatywna opcja”, tj. powtarzanie (rzekomo jakiejś obszernej) “argumentacji” prokuratury, byłaby równie nielegalna i sprzeczna z zasadami prawa, ponieważ byłaby de facto zlekceważeniem argumentacji skarżącego zamiast zaprezentowania dodatkowego intelektualnego uzasadnienia głoszonego stanowiska, sformułowanego jako polemika z argumentami skarżącego mającymi prowadzić do stanowiska przeciwnego i je narzucać (przykłady typowych, cenionych metod polemiki: powołanie się na tezy Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego albo co najmniej podręczników prawa, czyli tzw. “doktryny” – poglądy piśmiennictwa, aczkolwiek w przypadkach prostych a zbyt specyficznych, by obejmowało je gotowe orzecznictwo, praktykuje się też wykazywanie wprost jakiegoś błędu w rozumowaniu przeciwnika – generalnie jest to już raczej problem z dziedziny filozofii i zasad grzeczności, sztuki prowadzenia sporów). W tym przypadku argumentacja skarżącego wskazywała np., że na gruncie prawa konstytucyjnego (art. 77 Konstytucji) i wydanych na jego podstawie przepisów prawa cywilnego (art. 417 k.c.) część orzeczeń sądowych uznaje się zgodnie z intencją ustrojodawcy za bezprawnie istniejące (tak, iż wydanie takiego orzeczenia jest co najmniej czynem niedozwolonym, czyli nadaje się do ścigania cywilnego, na pewno zaś tak czy inaczej nie mieści się w granicach prawa i uprawnień sędziego, jego swobody posiadania pewnych zapatrywań i przedkładania ich nad inne). Można to było odczytać jako nawiązanie do m. in. linii orzeczniczej Sądu Najwyższego zapoczątkowanej znanym wyrokiem I CNP 33/06 z 7.7.2016 (wywodzącym się z twierdzeń profesury, tj. tez podręcznikowych). Jak zaś wiadomo i jak napisano w zażaleniu,na które odpowiada prezentowane postanowienie, przekroczenie uprawnień w pracy sędziego, jeżeli umyślnie jest ich przekroczeniem lub opiera się na błędzie nieusprawiedliwionym co do istnienia prawa rozstrzygnięcia danej kwestii w jakiś sposób, jest karalne. Zażalenie prezentowało dalej szczegółową analizę tych pojęć i wymogów, których spełnienie warunkuje w demokratycznym państwie ściganie w takiej sprawie, ale zostało to zlekceważone bez podjęcia jakiejkolwiek dyskusji. Można więc przypuszczać, że miał miejsce jakiś nielegalny telefon z ministerstwa do prezesa sądu, komunikacja internetowa z “telewizją” (ośrodkiem śledząco-dręczącym) przez Gadu-Gadu – a zapewne obie te rzeczy, gdyż sąd wołomiński niezbyt jest jakimś stałym kontaktem tej “telewizji” na co dzień i kontakt z jego prezesem byłby trudny do wymuszenia – albo, w ostateczności, co najmniej jakaś od lat zauczona nieprzychylność środowiska sędziowskiego względem zwalczania układów politycznych, w których tkwią sądy, z uwagi też na personalia skarżącego).

(n/n, zmieniony: 6 paź 2021 09:57)